Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018

Ειδύλλιο

Με φωτίσματ’ ασημένια λάμπυρίζουν
Η εληές όξω ’ς τη λιακάδα·
Μόνο εδώ νερά δροσάτα μουρμουρίζουν
Εις τ’ απόσκια μες την πλούσια πρασινάδα.

Μια σκεπή μας πλέκουν άνθη εδώ και φύλλα
Όπου η κάψα δεν περνάει·
Μόνο απανούθε το φως την πρασινίλα
’Σ τα τετράξανθα μαλλιά σου αντιφωτάει.

Ελ’, αγάπη μου, γλυκά ν’ αναπαυθούμε
Δω σιμά ’ς τη νερομάνα·
Γυρ’, εδώθε, λυγερή, να φιληθούμε,
Αλλ’ αγάλια, μην ξυπνήσωμε τον Πάνα!

’Σ το χιονάτο σου τον κόρφο ένα λουλούδι
Μαβί κι’ άγριο γέρνει κάτου·
Σαν βραδυάση θα σού ψάλω ένα τραγούδι
Που θε νάχη τη δροσιά, τη μυρωδιά σου.

Γύρε πάλι, λυγερή, να φιληθούμε,
Το νερό σιγοκυλάει·
Τη μουρμούρα τη γλυκειά που τωρ’ ακούμε,
Ο σκοπός που θα σού πω θα σ’ τη θυμάη.

Τήρα εκεί ’ς τ’ αλαβαστρένιο σου ποδάρι
Πεταλούδα ωραία ζυγώνει·
Σαν κι’ αυτή με πλήθιο χρώμα και καμάρι
Τα φτερά του ο κάθε στίχος μου θ’ απλώνη.

Δος μου ακόμα ένα φιλάκι, δος μου κι’ άλλο!
Συ του τόπου είσ’ η Ναιάδα.
Αχ! να ημπόρια στο τραγούδι μου να βάλω
Του φιλιού και του κορμιού σου τη γλυκάδα!

Λ. Μαβίλης