Το Σαββάτο 'ς το χωριό

Ο ήλιος βασιλεύοντας βυθάει,
Και από τον κάμπο η λυγερή γυρνάει
Με αμασχαλιά χορτάρι· ’ς το χεράκι
Βαστά ένα δεματάκι
Τριαντάφυλλα και γιούλια, που θα βάλη,
Καθώς έχει συνήθεια,
Αύριο που ’ναι γιορτή, ’ς τ’ ωραίο κεφάλι
Και ’ς τα χιονάτα στήθια.
Με ταίς γειτόνισσαίς της
’Σ το σκαλοπάτι κάθεται η γρηούλα
Γυρμένη κατά ’κεί που σβυν’ η ’μέρα·
Στρήφοντας ταίς κλωσταίς της,
Για τον καιρό, που ήταν χωριατοπούλα,
Για τον καιρό, που ’ναι μακρυά και πέρα,
Τους διηγάται πως ήταν στολισμένη
Όταν είχαν γιορτάδες,
Και πως γερή κι’ ωμορφοκαμωμένη
Μ’ εκείνου του καιρού τους χορευτάδες
Εχόρευε το βράδυ.
Ωστόσο το σκοτάδι
Εις τον αέρα χύνεται·
Πλειό βαθύ τ’ ουρανού το χρώμα γίνεται·
Το νειό φεγγάρι λάμπει
Και από το φως του ασπρολογούν οι κάμποι.
Μαυράδια καταιβαίνουν
Απ’ ταίς ραχούλαις και απ’ τα σπήτι’ αράδα·
Η καμπάναις σημαίνουν
Για την αυριανή γιορτή και βάνουν
Εις ταίς καρδιαίς παρηγοριάς γλυκάδα
Με τον αχό που κάνουν.
’Σ την αφοδιά γελώντας
Με φωναχτά πηδώντας
Πλήθος παιδιά χαρούμενο εκεί παίζει.
Το δειλινό να φάη
’Σ το φτωχικό τραπέζι
Με το τσαπί του πάει
Ο δουλευτής σφυρίζοντας και όλη
Η σκέψι του είναι που αύριο θάχη σκόλη.
Κ’ έπειτ’ αφ’ ου παντού τα φώτα
Κι’ άκρα σιωπή ’ς την πλάσι βασιλεύει,
Μονάχα οι χτύποι του σφυριού γροικιούνται
Γλήγωρα τη δουλειά πριν ξημερώση.
Η καλήτερ’ ημέρα είν’ το Σαββάτο
Όλο από ελπίδα και χαρά γιομάτο,
Πίκρα και πλήξιν αύριο
Η οκναίς ώραις θα φέρουν· να φροντίζη
Του καθενός ο νούς πάλι θ’ αρχίζη
Για ταίς δουλειαίς, που θε να ’λθούν μεθαύριο.
Άκουσε, παιγνιδιάρικο παιδάκι·
Τ’ ανθισμένα σου νειάτα,
Ημέρα δίχως ένα συγνεφάκι,
Χαραίς είναι γεμάτα,
Παραμονή γλυκειά είναι της γιορτής σου,
Χαρμόσυνο Σαββάτο της ζωής σου.
Χάρου, παιδί μου, την ευτυχισμένη
Και απίκραντη εποχή!
Άλλο να ’πω δεν θέλω· αλλ’, αν αργή
Της ζωής σου η γιορτή, μη σε βαραίνη.

G. Leopardi