Δυό στιγμές ενός μονόλογου

Επήρα την απόφαση κοιτάζοντας τη Γη.
Ο ήλιος μου έφεγγε γλυκός, λίγο έξω απ’ το σύννεφο.
«Πριν δύσει» είπα «πρέπει να το ειπώ».
Άδειασα το τραπέζι μου όλες τις φωνές,
για να διαλέξω, να μιλήσω – όχι σαν πολίτης
του ενός Κόσμου από τους Δύο, ούτε και του Τρίτου.
Μα σαν πολίτης του άλλου κόσμου, που έχει εξασφαλίσει,
πέρα από ήλιους και βροχές, το μεροκάματο.
Επήρα την απόφαση να ρίξω, να πετάξω
τον εαυτό μου –ότι καλό ίσως έκλεινα μέσα μου-
στον πρώτο σκουπιδότοπο της γης. Να μείνω μόνο
στο λόγο που θα έλεγα, κάτι κουβέντες
σαν πέτρες λιθοβολισμού. Μετά που το αποφάσισα,
ζήτησα από τη μοίρα μου να με βοηθήσει
να μην καμφθώ απ’ τον ήλιο μου – τον ήλιο
που αγαπούσα – κι αναιρέσω την απόφαση μου.

Ν. Βρεττάκος