Εγώ ’μαι η Τέχνη, που νικώ
την ύλη με το ιδανικό.
Αφού ξεσκίστηκα βαθιάκι
αφού ξεσκίστηκα παντού,
ναζάρα και καμωματού
θα κάνω το κορίτσι πια.
Εγώ ’μαι η Τέχνη των Τεχνώ,
(Θεός και Πατρίδα το ψαχνό!)
που τραγουδάω και διαφεντεύω
κάθετι σάπιο και που ζέχνει,
χωρίς καθόλου να πιστεύω,
γι’ αυτό ’μαι των Τεχνών η Τέχνη!
Αριστοκράτισσα ζωή,
των υπερκόσμιων ακοή,
αιώνια, απόλυτη, σπουδαία.
Ψυχή δεν έχω και ζητώ
σε κάθε τάφον ανοιχτό
καμιά σκουληκιασμέν’ ιδέα.
Είμαι του Πνέματος ιέρεια
με πνέμ’ ακάθαρτο και χέρια,
λόγια μεγάλα και παχιά.
Στα σύννεφα σε μετωρίζω
κι αεροβασίλεια σού χαρίζω,
λαέ, δεμένε με τριχιά.
Με τη Θρησκεία και την Πατρίδα
την ίδια απλώνουμεν αρίδα,
τον ίδιον έχουμε σκοπό.
Κερνούμε το λαό χασίσι,
όνειρα, ψέματα και μίση —
δε ντρέπονται για να ντραπώ.
Κ. Βάρναλης
