Στο σταροχώραφο θυμάμαι
μιά παπαρούνα ντελικάτη
και πιο άλικη από αλυκή ακόμα
φιδίσια αρώματα να βγάνει.
Κατάμονη στα στάχυα μέσα
χρυσό τη θέρισε δρεπάνι.
Σε θερισμούς ευρέθηκα πολλούς
από κοντά με τις θερίστριες
μασούσα εκεί ένα μήλο που ’χα
κομμένο· μού ’πεφταν τα σπόρια.
Το σταροχώραφο μεθούσε
με σπέρμα και με φεγγαρόφωτο.
P. Neruda
