Ξεσαρκωμένα κόκαλα…

Ξεσαρκωμένα κόκαλα… τάφοι βουβοί… κοιμάσθε;
Πώς δεν ξυπνάτε μια στιγμή;… Και σεις και σεις θα να ’σθε
σαν τα παιδιά σας βάρυπνοι; Το φοβερό σκοτάδι,
η νύχτα η αξημέρωτη που σας κρατεί στον Άδη,

λιοντάρια μου ανυπόταχτα, μην έχει απονεκρώσει
τη μυστική σας δύναμη, μην έχει σαβανώσει
την άφθαρτή σας την ψυχή; Πώς τάχα στα όνειρά μας
δε λάμπετε σαν αστραπές και πώς ολόγυρά μας

Α. Βαλαωρίτης