Στα παιδιά μου

Mια φορά κ' έναν καιρό, σε χρόνια περασμένα,
Ένας μπαμπάς, παιδάκια μου, εζούσε σαν εμένα.
Κι' αυτός επήρε μια μαμά καθώς και τη μαμά σας
Και τρία έκαναν παιδιά που είχαν τ' όνομά σας.

Και ο μπαμπάς απέθανε με δίχως διαθήκη
Και τα παιδιά του έψαχναν να εύρουν χαρτζιλίκι.
Αλλά δεν ηύρον τίποτε παρά χαρτιά γραμμένα,
Εφημερίδες μπόλικες, μια κάλπικη δραχμή,
Κ' ένα σταυρό, καθώς αυτόν που έδωσε σ' εμένα
Ο κύριος πρωθυπουργός για δόξα και τιμή.

Και τα παιδιά μεγάλωσαν σιγά σιγά κ' εκείνα.
Κ' εγνώρισαν τους Έλληνας, τον κόσμο, την Αθήνα,
Μα είδαν πως κοπάνιζαν καβουρδιστόν αέρα,
Και τότε πειά ενόησαν πως είχανε πατέρα,
Που ήταν το κεφάλι του γεμάτο από πίτερα.
Κ' επέρασαν αυτοί καλά κ' εμείς καλλίτερα.

Θέλετε κ' επιμύθιον, παιδιά μου, να σας πω;...
Λυπούμαι που σας γέννησα, γιατί σας αγαπώ.

Γ. Σουρής