Κοχύλια

Κάποια ξωτικά κοχύλια,
Στ' ακρογιάλι σκορπιστά,
Μοιάζουν νεκρωμένα χείλια,
Μοιάζουν μάτια σφαλιστά.

Λείψανα που ριξε η μοίρα
Απ' αγνώριστο νεκρό,
Τα ξεδιάλεξα τα πήρα
Με χαμόγελο πικρό.

Κι' όταν ήρθε η μαγεμένη
Ώρα του μεσονυχτιού,
Που ξυπνούν οι πεθαμένοι
Με τον πόθο του σπιτιού,

Τα σβυσμένα μάτια αρχίσαν
Να σκορπούν φεγγοβολιά
Και τα χείλια αντιλαλήσαν
Κάποια γνώριμη λαλιά.

Γ. Δροσίνης