Σ’ ένα αδειανό βάθρο θεού

Οι νύχτες να ’ναι απέραντες
κι ύπνος να μη μου μένει!
Τα πένθη τ’ ατελείωτα
η Πηνελόπη υφαίνει·

και γω μνηστήρας πάνσεπτος
και μέθυσος του αιμάτου
να θερμοσφίξω απλώνουμαι
μια λάμψη ενός θανάτου

και με ξεφεύγει η όψη σου
αναγελάστρα, πλάνα
και στο βαρύ αγριοξύπνημα
μοιρολογά η καμπάνα!

Κ. Βάρναλης