Εσύ μόνο το ξέρεις…

Εσύ μόνο το ξέρεις
Πώς χάνεσαι τώρα πώς βουλιάζεις
Μέσα στα ωραία χρόνια στ’ άσπρα πουκάμισα
Στ’ άσπρα χαμόγελα στ’ άσπρα καινούρια βιβλία
Εσύ μόνο το ξέρεις πώς βουλιάζεις
Μες στα καινούρια ρούχα στους φρέσκους δρόμους
Στα χειροκροτήματα όταν περνάς
Στους ευγενείς ψιθύρους που πληθαίνουν μπρος σου.
(«Πλήθος ενέδρες της ζωής παραμονεύαν την πτώση σου»).
Ενέδρες από χειροκροτήματα σαν κούφιες ριπές.

Μ. Αναγνωστάκης