Το γοερό τραγούδι

Ω! των Κουτών πλανέματα
Και των Διαστρεμένων
Και των Μισοκακόμοιρων
Και των Αλυσσοδεμένων,
Όπου κυλάνε αστόχαστα
Τ΄ αλέτρι – ωσάν τα βώδια
Και σούρνονται υποτακτικά
Στων Δυνατών τα πόδια·
Σκάψαν και βάλαν τ΄ Όνειρο
Μέσ΄ το βαθύ το λάκκον,
Των Ανίδεων τα βλαστήμια,
Και των Ανθρωπάκων.

Οι Βατράχοι κράξανε
Μέσ΄ από τα βαλτονέρια
Κ΄ οι Κάμπιες βουληθήκανε
Για να ρίξουνε τ΄ Αστέρια.
Ω! Λόγια τα φαρμακερά,
Κ΄ οι Οχιές οπού σφυράνε,
Κ΄ οι Αλεπούδες – που προβιά
Του λιονταριού φοράνε,
Μια φωνή είναι μέσα μου
Κ΄ έτσι πικρομιλάει :
- Της νύχτας τα καμώματα
Τα βλέπει η μέρα και γελάει.-

Ν. Λαπαθιώτης