Η αθλία ψυχή καθήμενη
σε χόρτο, σε λουλούδι,
με μία φωνή νεκρώσιμη
αρχίναε το τραγούδι:
«Ελάτε, τραγουδήσετε
την πράσινη ετιά».
Ακίνητο το χέρι της
εις την καρδιά βαστάει,
την κεφαλή στα γόνατα
τ᾿ αδύνατα ακουμπάει,
κι ο ρύαξ εκεί στα πόδια της
εφλοίσβιζε τερπνά.
«Όλοι, όλοι, τραγουδήσετε
ετιά, ετιά, ετιά».
Πικρά αντάμα εβγαίνανε
τα δάκρυα με τα λόγια,
κι έτσι έλεγε ακατάπαυτα
βαριά τα μοιρολόγια,
όπου την ελυπιόντανε
λαγκάδια και βουνά.
«Ετιά να τραγουδήσετε,
ετιά και πάντα ετιά».
«Δε φταίει· -ψεύτη τον Έρωτα
κανείς ας μην τον κράζη·
έως που μιλεί τ᾿ αχείλι μου,
δε φταίει, θε να φωνάζη·
γιατί μου το φανέρωσε
πως πλέον δε μ᾿ αγαπά,
κι αμέσως εγώ αρχίνησα
να τραγουδάω ετιά.
«Μια μέρα εγώ του κλαύθηκα
πως πέφτει σ᾿ άλλα στήθη
κι εμένα μ᾿ απαράτησε,
κι εκείνος μ᾿ αποκρίθη:
Μιμήσου με κι αγάπησε
άλλη κι εσύ αγκαλιά.
Τι ν᾿ αγαπήσω η δύστυχη
πάρεξ θανάτου ετιά!
«Δε θέλω να μου βάλουνε
εις το στερνό κλινάρι
μυρτιές, ούτε τριαντάφυλλα,
πάρεξ ετιάς κλωνάρι,
κι απάνου απ᾿ το μνήμα μου
άλλη δε θέλω ισκιά·
όλοι, όλοι τραγουδήσετε
την πράσινην ετιά».
Δ. Σολωμός
