Από πάνω από τα δέντρα

Από πάνω από τα δέντρα το φεγγάρι
Αργοϋψώνεται και λάμπει, θεική χάρη.
Από σας άπανω, μαύρα σκιάχτρα, ω πόνοι,
Μίαν ελπίδα έτσι το φως της αργοϋψώνει.
Νύχτα μου είν᾿ η γνώμη, πίκρα και η καρδιά μου.
Μα σού φέγγει το φεγγάρι, κάμαρά μου,
Σε γιομίζει, και αναβρύζει, συντριβάνι
Δακρυοστάλαχτων αχτίδων, και σε κάνει
Και του μοιάζεις, και σε κάνει, κάμαρά μου,
Μυστικό ιερό κρεββάτι κάποιου γάμου.

Κ. Παλαμάς