Κοίτη

Άκου τον παλμό του διαστήματος
Είναι τα ταμπούρλα του καλοκαιριού
Τα βήματα της ξαναμμένης εποχής
Πάνω στις στάχτες της χρονιάς
Ήχος φτερών και κροτάλων
Το τρίξιμο της γης
Κάτω απ· το ένδυμα-της από έντομα και ρίζες
Η δίψα ξυπνάει και οικοδομεί
Τα μεγάλα γυάλινα κλουβιά-της
Εκεί τραγουδάς το παράφορο τραγούδι-σου
Το χαρούμενο τραγούδι-σου
Νερού αλυσοδεμένου
Εκεί τραγουδάς γυμνή
Με την κοιλιά και τα στήθια αλειμμένα
Με το πρόσωπο αλειμμένο γύρη
Πάνω στο αφανισμένο τοπίο
Ο ίσκιος-σου μια, χώρα πουλιών
Που ο ήλιος με μια χειρονομία διασκορπίζει.

Κ. Παλαμάς