Στον σάτυρο μιας παλιάς βρύσης

Φαύνοι και Σιληνοί Θεοί στο βάθρο ενός Σατύρου
και το νερό που ακίνητό τους καθρεφτίζει,
όραμα πράο και θλιβερόν όλα τριγύρου,
όλα της μούχλας τ᾿ άρωμα τ᾿ αρωματίζει...
Ω Θεέ του πόθου, η δόξα σου αιώνια νάναι!
Έτσι να μένεις τραγικός πιο κι από μόνος
χωρίς λαλήματα τερπνά πουλιών που πάνε,
χωρίς ένας απάνω σου πράσινος κλώνος...
Ρόδα και φύλλα στην κορφή την ιερή σου,
απ᾿ τη λειχήνα κι απ᾿ τα μούσκλια φαγωμένα,
κι η νύφη Αμαδρυάδα σου, έγνοια πικρή σου,
τόσο ποτέ όσο σήμερα μακριά από σένα.
Ανήλεη πνέει η πνοή στα μυροβόλα,
κι αγιάγερτη η επιστροφή των όσων κλαίμε,
μα πάνω απ᾿ τα παράπονα, τα δάκρυα όλα,
τα που ποτέ δε θ᾿ ανεβούν, τα που δε λέμε.
Αίμα χυμένο των ανθών κι αίμα χυμένο
απ᾿ την καρδιά τόσων πουλιών, τόσων θανάτων...
Κι εγώ στο στοιχειωμένονε κύκλο να μένω
του Σάτυρου, των Χιμαιρών και των Τεράτων!

Μ. Μαλακάσης