Την ώρα την υπέρτατη που θα το σβη το φως μου
αγάλια-αγάλια ο θάνατος, ένας θε να είν᾿ εμένα
ο πιο τρανός καημός μου.
Δε θα είν᾿ οι κούφιοι λογισμοί, τα χρόνια τα χαμένα,
της φτώχειας η έγνοια, του έρωτα η ακοίμητη λαχτάρα,
μια δίψα μεσ᾿ στο αίμα μου, προγονική κατάρα,
μήτε η ζωή μου η αδειανή συρμένη απ᾿ το μαγνήτη
πάντα της Μούσας, μητ᾿ εσύ, χιλιάκριβό μου σπίτι.
Ο πιο τρανός καημός μου
θα είναι πως δε δυνήθηκα μ᾿ εσέ να ζήσω, ω πλάση,
πράσινη απάνου στα βουνά, στα πέλαγα, στα δάση,
θα είναι πως δε χάρηκα σκυφτός μεσ᾿ στα βιβλία,
ω φύση, ολάκερη ζωή, κι ολάκερη σοφία!
Κ. Παλαμάς
αγάλια-αγάλια ο θάνατος, ένας θε να είν᾿ εμένα
ο πιο τρανός καημός μου.
Δε θα είν᾿ οι κούφιοι λογισμοί, τα χρόνια τα χαμένα,
της φτώχειας η έγνοια, του έρωτα η ακοίμητη λαχτάρα,
μια δίψα μεσ᾿ στο αίμα μου, προγονική κατάρα,
μήτε η ζωή μου η αδειανή συρμένη απ᾿ το μαγνήτη
πάντα της Μούσας, μητ᾿ εσύ, χιλιάκριβό μου σπίτι.
Ο πιο τρανός καημός μου
θα είναι πως δε δυνήθηκα μ᾿ εσέ να ζήσω, ω πλάση,
πράσινη απάνου στα βουνά, στα πέλαγα, στα δάση,
θα είναι πως δε χάρηκα σκυφτός μεσ᾿ στα βιβλία,
ω φύση, ολάκερη ζωή, κι ολάκερη σοφία!
Κ. Παλαμάς
