Οι μεγάλες πατρίδες δε μετριένται
με τον πήχη και με το διαβήτη·
μεγάλες είναι, και δοξολογιένται,
κι ανίσως είν’ η Αθήνα, η Σπάρτη, η Κρήτη.
Λαοί μας φούχτας, μιας σπιθαμής τόποι,
και τη μεγαλοσύνη τους κηρύττει
ντουνιάς, παντού, και Αμερική κι Ευρώπη.
Τρανεύουν τα μικρά, και τα μεγάλα
στενεύουνε και παν. Ακούστε ανθρώποι!
Εκείνη που του κόσμου για δασκάλα
ποζάρει, η καπετάνισσα κι η Ελλάδα,
ο αφρός, το θάμα, του πουλιού το γάλα.
του Μωχαμέτη τρέμει την αρμάδα.
Κ. Παλαμάς
