Ύμνος

Στη πολυαγάπητη, στη πιο όμορφή μου
που φως γεμίζει μου τη καρδιά,
στο αθάνατο είδωλο, στο σεραφείμ μου,
ένα μου «χαίρε» παντοτινά!
Δρυσοξεχύνεται μεσ᾿ στη ζωή μου
σαν ένα αγέρι θαλασσινό
και την αχόρταγη φέρνει ψυχή μου,
σ᾿ αθανασίας πόθο τρανό.
Σα μυροφόρι πάντα σκορπίζει
στην ατμόσφαιρα γλυκιά ευωδιά,
σα θυμιατήρι κρυφά καπνίζει
λησμονημένο μεσ᾿ στη νυχτιά.
Έρωτα αμόλυντε πως να σού γράψει
ο νούς τις χαρές της αληθινά;
Σπόρος του μόσχου ῾ναι που ῾χουνε θάψει
μέσα στού τάφου μου τη σκοτεινιά.
Στη πολυαγάπητη, στη πιο όμορφή μου
που ῾ναι η χαρά μου κι όλη μου η υγειά,
στο αθάνατο είδωλο, στο σεραφείμ μου,
ένα μου «χαίρε» παντοτινά!

C. Baudelaire