Τ᾿ ολόχρυσο ποτάμι

Τρεχ᾿ η ματιά μου ελεύθερη, χάνεται, σχίζει
κάτου τα κύματα τα σύννεφα ψηλά,
και πάει και σταματά εκεί που γλυκογγίζει
και με τη θάλασσα ο ουρανός μιλά.

Κοιμάται τ᾿ ακρογιάλι, η αύρα πλέει δειλά,
ασπρίζει εδώ πουλί κι εκεί ουρανός μαυρίζει.
Η νύχτα εχύθ᾿ η δύσις μοναχά ροδίζει,
η μέρα είναι νεκρός οπού χαμογελά.

Μα και της δύσεως σε λίγο φεύγ᾿ η χάρη,
και μεσ᾿ στη λίμνη μας θα δούμε το φεγγάρι
ένα ποτάμι ολόχρυσο πλατύ να κάμει.

Καί τότε θα σού πω αγάπη μου δροσάτη:
-Μεσ᾿ στην καρδιά μας, θάλασσα πάθη γεμάτη,
ο Έρως είν᾿ αυτό τ᾿ ολόχρυσο ποτάμι.

Κ. Παλαμάς