Μάταια

Απ’ τον άπιαστο κόσμο
κάτι έχει κοινωνήσει
ο νους πὄχει ζητήσει
τον άγνωστο Θεό·

κάτι που ωραίο εχύθη
στα στήθη για ν’ ανάψει
με του ηλιού τη λάμψη
κάθε όνειρό μου αχνό.

Κι άπλωσε χωρίς άκρη,
του τραγουδιού η Πυθία
στης γης την αμαρτία
νιοξύπνητα φτερά,

μα δω δε θε ν’ ακούσεις
ό,τι η ψυχή σού λέει
στον κόσμο αυτ’ όπου κλαίει
ακόμα κι η χαρά.

Κ. Βάρναλης