Εις την Αθηναν της ακαδημίας

Συ της σοφίας η θεά, συ του Διός η κόρη,

και της Ακαδημίας μας πολύτιμος στολή,
ω! κτύπα την ασπίδα σου με το μακρύ σου δόρυ,
κι' ο ήλιος 'στο χρυσάφι σου ας ακτινοβολή.
Σε βλέπω και σε χαιρετώ, θεά χαριτωμένη,
αν και κατάντησες και συ σαν όλα ξεπεσμένη.

Πέρασ' εκείνος ο καιρός, που έχαιρες τιμή,
και έδεναν λουκάνικα 'στων σκύλων την ουρά·
τώρα σοφία μπόλικη πουλειέται σαν ψωμί
και μέσα 'στο μπακάλικο του Παναγιωταρά.
Και 'στο καπέλο το 'ψηλό, καθώς και 'στο καστόρι
σοφία κρύβεται βαθειά, του Εριγδούπου κόρη.

Πώς σε λυπούμαι, ω θεά!. . . σε τούτον τον αιώνα
μου φαίνεσαι 'στην πίστι μου σαν την κυρά Δασκάλα,
κι' όταν σε βλέπω κάποτε 'ψηλά εις την κολώνα,
δεν ξέρω πώς μου έρχεται να πάρω μία σκάλα,
ν' ανέβω εις το ύψος σου και να σε κατεβάσω,
και το μακρύ κοντάρι σου απάνω σου να σπάσω.

Τι χάσκεις από τα 'ψηλά, γλαυκώπις, σαν ζευζέκα,
και βλέπεις τον Απόλλωνα γυμνό από τα πλάγια;
Αν συ νομίζης πως περνάς για πάνσοφη γυναίκα,
για 'μάς δεν είσαι τίποτα παρά μια κουκουβάγια.
Κι' αν εγγαστρώθη άλλοτε θεού μυαλό μ' εσένα,
τώρα 'μπορεί να γεννηθής ακόμη κι' από μένα.

Αν δεν ακούεται φωνή μες 'στην Ακαδημία,
αν μες 'σ' αυτή δεν έρχεται κανένας να διδάξη,
ω! μη θαρρής πως έπεσε καμμιά επιδημία,
ή πως μας έλειψαν σοφοί. .. πα! πα! θεός φυλάξοι!
Εμείς για λούσο θέλουμε να ήναι 'στας Αθήνας,
για λούσο μας την έκτισε κι' ο μακαρίτης Σίνας.

Αλλ' αν 'στ' Αναβρυτήριο ντελάληδες φωνάξουν:
«Ποιος Έλλην θέλει να γενή Ακαδημαϊκός;»
ω! τότε όλ' οι Έλληνες εμπρός σου θα πετάξουν,
και εις τας έδρας πόλεμος θ' ανάψη φονικός.
Κι' εγώ θα τρέξω, Αθηνά . . . παντού σοφίας γνώσις,
κι' αν θέλης να σου δώσουμε, και όχι να μας δώσης.

Γ. Σουρής