Μακάριοι που πεινάν και που διψάνε
Δικιοσύνη. Μια τύφλα εδώ νικά.
Όσα μπροστά τραβάν παραπατάνε.
Τα μάτια σου, Ομορφιά, τα ουρανικά
πότε κοντόφωτα είναι, πότε κλειούνται·
εδώ τ’ αντρίκια και τα γκαρδιακά
ξεχάνουν και δειλιάζουν κι απαρνιούνται.
Εδώ τα δώρα από την Καλοσύνη
σ' ανάξιους ασυλλόγιστα σκορπιούνται.
Όμοια το φως ή τη φωτιά της δίνει
σε πονηρούς η Αγάπη και σε αγνούς,
–Μόνη άσφαλτη, όλη μάτι, ω Δικιοσύνη,
όλη αντρειά, όλη θύμηση, όλη νους!
Κ. Παλαμάς
