Κρύψου στα κλαδιά.
Απ’ το χώμα ξέθαψε την πέτρα.
Άκου το νερό της• με το χρώμα
την ανάσα μέτρα.
Η φωτιά που τη δροσίζει
καίει λίθινη σιγή,
κι η καρδιά της θα δακρύσει
για την άγρια σου φυγή.
Στα κλαδιά, στα χώματα
γύρε να κοιμηθείς.
Ξέθαψε την πέτρα σου
μήπως και χαθείς.
Μήπως βρεις στον κόρφο της
της φωνής μπαλώματα.
Του θανάτου αρώματα.
Δ. Κοσμόπουλος
