Του μέλλοντος ο πήχης

Αρχίζω εγώ να ιστορώ με ψηφιακό μολύβι,
του κόσμου την αβρότητα του μέλλοντος τον πήχη.
Καινούργια πλάση έχει γενεί τα οράματα να ζήσει
και ο αδελφός ακολουθεί με αμφίβολη βουλή τη κλήση.
Με δίκτυα όξω από δω περνάνε οι χειμώνες,
τη φάτσα μας τη δίνουμε με πινελιά κορνίζας
κι ο έρωτας παραπατεί αόμματος στις πρίζες.
Από αισθήματα και κριτικές ο λέγον δε κατέχει,
όμως ο αυγερινός την πούλια ψάχνει να βρει,
στη ζούγκλα μέσα έχει μπει με πλοηγό στο χέρι.
Τον κυνηγάει το θεριό με κέρατο στη πλάτη,
στη κουπαστή απ' το πανί η πλώρη θα λυγίσει.
Το ύδωρ άπλετο θα χυθεί στου πνεύμονα την πύλη
βογγώντας από πείνα ο ιχθύς θα έβγει να τον φάει
κι νιότη θα ναι μια ζωή ελεύθερη στο χέρι.

Λ. Ζουλούμης