Με µαστοριά ή πονηριά,
στην ησυχία της νύχτας ασκηµένη,
όταν µονάχα το φεγγάρι πάνω ορµά
κι ειν’ οι εραστές κλινογερµένοι
µε τις πληγές τους αγκαλιά,
ανάβω φως µελωδικό κι όλο δουλεύω,
όχι για δόξα ή ψωµί,
εγκώµια, συναλλαγές
σε αλαβάστρινες σκηνές,
µα για κοινές απολαβές
που µυστικά η καρδιά τους µ’ ανασταίνει.
Για τους έντιµους πολίτες που δεν ξέρουν
φεγγάρι άγριο τι σηµαίνει, εγώ, δε γράφω
ατέλειωτα χαρτιά τρικυµισµένα,
ούτε για επώνυµους νεκρούς
µε αηδόνια και ψαλµούς,
παρά µόνο για εραστές,
γι’ αγκαλιές γεµάτες χρόνων τις πληγές,
Γι’ αυτούς που δε ζητούν απολαβές,
καν δεν γνωρίζουν την πονηριά µου ή τέχνη.
D. Thomas
