μουγκρίζει ο ταύρος του σύμπαντος
σαλεύει ο κροκόδειλος στον βάλτο
η λίμνη της ψυχής με αφρούς
το κάτοπτρο, πρόσωπο κυματιστό
δέσμες σπαθιών εκτινάσσονται
λάβα καυτή ρέει το άλγος
σιγανό πορφυρό ποτάμι
στην υπόγεια πολιτεία
κρυφές σπηλιές και κατακόμβες
ξυπνά ο κρατήρας από το λήθαργο
και φτύνει τα άντερα στον ουρανό
χάος στη βάση, στα ύψη αντάρα
ο ταραξίας με τα χίλια δάκτυλα
πασπατεύει πάλι τα μυστήρια
τα άδυτα λαλούν, οι κρύπτες βογκούν
το χώμα του σώματος αναστενάζει
οι ρίζες πονούν η χλόη σκύβει
και ο βοριάς τραντάζει τον άξονα
το δέντρο του κόσμου δεν έχει καρπούς
μόνο λόγια πέφτουν, βρέχει λέξεις
ο ποιητής τις μαζεύει στο έδαφος
ο πόνος σμιλεύει κι άλλο τραγούδι.
W. Puchner
