Οι στίχοι μου

Οι στίχοι μου είναι μικροί κι ο χώρος που πιάνουν
στον κόσμο, ελάχιστος- ο χώρος που πιάνουν
μέσα στη θλίψη, μέσα στον πόλεμο.
Φέρνουν στο νου μου τις θύελλες που έρχονταν
γιομάτες σκοτάδι και βούιζαν όταν
ήμουν παιδί. Στο σπίτι μας έκαιγαν
ισχνά λυχναράκια, σχεδόν ένα τίποτα,
σχεδόν ανεπαίσθητα, που πάντως κι εκείνα,
μες στο σκοτάδι, ήτανε φως.
Μπορεί να συμβόλιζαν το ίδιο το έργο,
την ίδια τη μοίρα μου: το χώρο που θάπιαναν
σήμερα οι στίχοι μου μέσα στον κόσμο.

Ν. Βρεττάκος