Ανασύνθεση

Γράφοντας, προσπαθώ να μπάσω τις λέξεις μου
την ημέρα με την αγάπη της. Τον ήλιο, τ’ αστέρια,
τα πράγματα –όλα να στρέφονται, όπως
και μέσα στο σύμπαν, μέσα στην ποίηση.
Όπου φως κι όπου βλέφαρο σ’ ένα δίσκο μικρότερο,
σε μια σφαίρα, ένα σχήμα βιβλίου, που θάναι
και δίσκος και σφαίρα και άπειρο. Όλο
τον κόσμο με ανέπαφες τις αχνές του γραμμές,
την αρμονία όπως είναι φωτισμένη από μια
καλοσύνη παγκόσμια – κινώντας σε ανάταση
τις γραμμές και τα χρώματα.
Να φτιάξω έναν κόσμο που τίποτα
δε θα του λείπει. Έναν κόσμο όπως ήταν
πριν ακόμη φθαρεί. Πριν ακόμη σκοτώσει
ο Κάιν τον Άβελ. Ν’ αναβλύζουνε οι λέξεις μου
νερό και χορτάρι. Ν’ αναβλύζουνε ζώσα
σιωπή και χαμόγελο.

Ν. Βρεττάκος