Εις το φεγγάρι

Χαρά της πρώτης μου ζωής, φεγγάρι αγαπημένο,
συ δεν πονείς - εγώ πονώ.
γιατί ψηλά στον ουρανό
κρεμιέσαι λυπημένο;

Εσύ που χρύσωνες τη γη κι εμάγευες το κύμα,
γιατί μου ρίχνεις φως πικρό,
σα να φωτάς ένα νεκρό,
που κείτεται στο μνήμα;

Φεγγάρι, στο βασίλειό σου μη κατοικούν αγγέλοι,
κι ο άγγελός μου κατοικεί;
Μη φίλημα πικρό από κεί
την λάμψη σου μου στέλλει;

Το φως σου αν είναι φίλημα, μυστήριο χυμένο
από του γιού μου την ψυχή,
ωχ, άκουσέ μου μίαν ευχή,
φεγγάρι αγαπημένο:

Ω! λάβε αυτόν τον στεναγμό και πε του: δεν φοβάται
άλλην ο νούς μου συμφορά
-κάθε μου πόθος και χαρά
στο χώμα του κοιμάται.

Αυτά, φεγγάρι, σού ζητώ· και πε του, αν σ᾿ ερωτήσει
πότε θα παύσουν οι καημοί:
όταν μια αχτίδα σου χλωμή
την πλάκα μου φωτίσει.

Γ. Ζαλοκώστας