Το σονέτο του μεσονυχτίου

Όλα σβησμένα γύρω μου, στη πάχνη όλα κρυμμένα,
χαμένα κάτω από το φως κ᾿ απ᾿ το σκοτάδι κάτου,
με το βαρύν αέρα τους με πνίξαν ξάφνου εμένα
θαμπώνοντάς μου τη στεγνή ρονιά του αναβλεμμάτου.

Μα δάκρυο δεν εστάλαξε μηδ᾿ έλαμψε κανένα
στο ξαναμμένο γλέφαρο, στητό στο λάγκεμά του,
και τα δικά μου αγρίκησα βαθιά μου και τα ξένα,
καρδιόχτυπα ανατάραχτα σε μία σιωπή θανάτου.

Κι είπα το χαίρε δύο φορές και μες στο χάος ο ήχος
εχάθη, ως αντιβόησε ο βυθός του κάτω κόσμου,
μήνυμα πως σφραγίστηκε παντοτινά ο χαμός μου.

Και μένει επίσημος στυγνός ο αριστοκράτης στίχος
αξήγητος Συβιλλικός ν᾿ ανησυχεί μονάχα
τα πνέματα που ανώφελα παλεύουν νυχτομάχα.

Μ. Μαλακάσης