Μην κλαίς

Μην κλαίς, μη λες πως τίποτα δε σού ῾μειν᾿ εδώ πέρα.
Σού μένει, απάνω στα βουνά, το πέρασμα της μπόρας,
σού μένει η χαραυγή μακριά στο πέλαγο κι η μέρα
κάτω στον κάμπο κι οι ελιές και το βουητό της χώρας.

Σού μένει ακόμα το φτωχό, τ᾿ απάνεμο ακρογιάλι,
που, σα βραδιάζει, μέσα του πέφτουν τα βράχια, οι μώλοι,
τα σπίτια, ο γέρος ο ψαράς που λάμνει αγάλι-αγάλι.
Μην κλαίς! Σού μένει εκεί -για ιδές!- ολ᾿ η ζωή μας. Όλη.

Σού μένει εκεί με τη βουβή κι αθώα της γαλήνη,
με τη γλυκοχαμόγελη, την ξένοιαστη ομορφιά της,
με τη σκιά της, τη σκιά που αρχίζει να τη σβήνη
σιγά-σιγά το σούρουπο και της νυχτιάς ο μπάτης...

Ι. Πολέμης