Το τραγούδι του τρυγητού

Το λέει ο πετροκότσυφας στο δροσερό τ᾿ αυλάκι,
το λεν στα πλάια οι πέρδικες, στην ποταμιά τ᾿ αηδόνια,
το λεν στ᾿ αμπέλια οι λυγερές, το λεν με χίλια γέλια,
το λέει κ᾿ η Γκόλφω η όμορφη, το λέει με το τραγούδι:
- Αμπέλι μου, πλατύφυλλο και καλοκλαδεμένο,
δέσε σταφύλια κόκκινα, να μπω να σε τρυγήσω,
να κάμω αθάνατο κρασί, μοσκοβολιά γιομάτο.
Μες στα κατώγια τα βαθιά σαν μόσχο να το κρύψω,
να το φυλάξω ολάκαιρες χρονιές, ακέριους μήνες,
ώσπου να ῾ρθεί μίαν άνοιξη, νάρθει ένα καλοκαίρι,
να γύρει από τη μακρινή την ξενιτιά ο καλός μου.
Να κατεβώ μες στην αυλή, να πιάκω τ᾿ άλογό του,
να τον φιλήσω αγκαλιαστά στα μάτια και στο στόμα,
να τον κεράσω, αμπέλι μου, τ᾿ αθάνατο κρασί σου,
της ξενιτιάς τα βάσανα να παν, να τα ξεχάσει.

Κ. Κρυστάλλης