Όλη τη μέριμνα πήρα από σένα όλους τους μόχθους
Που παίρνει ο άνθρωπος απ᾽ τα πάντα κι απ᾽ το τίποτα
Θα μπορούσα και να μη σ᾽ ερωτευθώ
Εσένα που ᾽σαι μόνο η ευγένεια ακέραιη
Σα ροδάκινο μετά από άλλο ροδάκινο
Ζουμερά όσο και το καλοκαίρι αμφότερα
Όλη τη μέριμνα όλους τους μόχθους
Να ζω ακόμα και να ᾽μαι απών
Να γράφω τούτο δω το ποίημα
Στη θέση του ποιήματος του ζωντανού
Που δεν θα γράψω
Αφού πλέον εσύ δεν υπάρχεις
Τα πιο δουλεμένα σχέδια της φωτιάς
Την ύστατη ετοιμάζουν πυρκαγιά
Τα ψίχουλα του πόνου τα τριμμένα
Χορταίνουν τους τα λοίσθια πνέοντες
Ζωντανή την αρετή εγνώρισα
Το καλό το γνώρισα ενσαρκωμένο
Αρνούμαι τη θανή σου μα τη δική μου τη δέχομαι
Τη σκιά σου που πάνω μου απλώνεται
Να την κάμω θα ᾽θελα κήπο
Το τόξο χαλαρό είμαστε από την ίδια νύχτα
Την ακινησία σου ποθώ να συνεχίσω
Τον διάλογο τον μη υφιστάμενο
Που με σένα αρχίζει και μέσα μου τελειώνει
Μ᾽ εμένα εθελοντή ξεροκέφαλο εξεγερμένο
Ερωτευμένον όπως κι εσύ με όλες της γης τις χάρες.
P. Eluard
