Καθένας την τιμή του κελαιδεί…

Καθένας την τιμή του κελαιδεί
κι' ακούω κάποιο γνήσιο παιδί.
Έβριζε δυό του φίλους το μωρό μου
και νόθους τους ωνόμαζε του δρόμου.

Παιδάκι μου, μη 'βρίζης τέτοια πλάσματα…
τι φταίν' αν 'γεννηθήκαν νόθα πλάσματα;

Το στόμα σου να κλείσης το θρασύ…
ποιος ξέρει μες 'στους γάμους τους εννόμους
αν νόθος δεν εφύτρωσες και συ,
και μόνο που δεν σ' έρριξαν 'στους δρόμους.

Παιδάκι μου, τι φταίν οι σύντροφοί σου;
που ξέρεις αν δεν είναι κι' αδελφοί σου.

Γ. Σουρής