Το χτύπημα

Μελάνι, εσύ που με ψυχαγωγείς
σταλαγματιά σταλαγματιά
και που φυλάς το πέρασμα φρουρός
της λογικής μου, του παράλογου μυαλού μου,
σαν μια τεράστια ουλή πληγής που μόλις
αχνοφέγγει, όταν αποκοιμιέται το κορμί
στων τόσων του καταστροφών τον απολογισμό.

Θα ’ταν πολύ καλύτερο
ολόκληρο το είναι σου να αναποδογυριστεί
μέσα σ’ ένα φλιτζάνι, κι έπειτα να χυθεί
μόνο σε μια σελίδα, λεκιάζοντάς την
μ’ ένα αστέρι –πράσινο και μονάκριβο–
και να στοιβάζονταν
σ’ αυτή τη μουτζαλιά
όλα όσα έγραψα στο διάβα της ζωής μου,
χωρίς αλφάβητο και δίχως ερμηνείες:
ένα μονάχα χτύπημα θεοσκότεινο,
πεντάρφανο από λόγια.

P. Neruda