Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις

-Ανάβω στίχους, για να ξορκίσω το κακό στη χώρα.
Με την ελπίδα μιας στιγμής, μας χρέωσαν το μέλλον.

-Αυτές οι πέτρες δεν βολεύονται κάτω από ξένα βήματα.
Αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται, παρά μόνο στο δίκιο.

-Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις,- εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο, με το λουρί στο σβέρκο,
Να τη, πετιέται αποξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου.

-Μην τους φοβάσαι. Στον πόνο σου ποντάρουν.

-Γιε μου, ποια μοίρα στο'γραψε
Και ποια μοίρα μην τό'χε γράψει
Τέτοιον καημό, τέτοια φωτιά
Τα στήθια μου ν΄ανάψει;

-Ετούτος δω ο λαός δεν γονατίζει,
παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του.

-Ναι, θα τον ρίξουμε μια μέρα ανάσκελα τον πόνο.

-Αυτά που χάθηκαν, αυτά που δεν ήρθαν, μην τα κλαις.
Αυτά που τά'χες και δεν τα΄δωσες, κλάφτα.

-Γέλα καρδιά μου, γέλα, βρες χρόνο να γελάς.
Αυτό είναι η μουσική της ψυχής.

-Το ξέρω. Πως καθένας μονάχος πορεύεται στη δόξα και στον θάνατο.
Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. Άφησέ με να΄ρθω μαζί σου.

-Και δεν θα φύγουμε απ΄τον κόσμο να το ξέρεις
πριν αγαπήσουμε όσα ζητά η καρδιά μας,
πριν αγαπήσουμε όσα ζητά η αγάπη!

Γ. Ρίτσος