Το σπίτι σου

Τίποτε δεν άλλαξε απ᾿ το σπίτι σου
κι απ᾿ το δρόμο κι απ᾿ τη γειτονιά.
Μόνον η παλιά βρυσούλα στέρεψε
στην αντικρινή σου τη γωνιά.

Τίποτε δεν άλλαξε απ᾿ το σπίτι σου.
Βιαστικός διαβάτης το θωρώ
και, ξεχνώντας πόσα χρόνια πέρασαν,
σα και τότε πάλι λαχταρώ...

Λαχταρώ ν᾿ ανοίξεις το παράθυρο
και στο διάβα μου άξαφνα να βγείς,
γελαστή παιδούλα καστανόξανθη,
χάραμα απριλιάτικης αυγής.

Σφαλιστό απομένει το παράθυρο
κι αν τ᾿ ανοίξεις, μι᾿ άλλη θα φανεί.
Μόνο στο παράθυρο της θύμησης
βγαίνεις ίδια και παντοτινή.

Γ. Δροσίνης