Ο βρυκόλακας

Καθώς οι δαίμονες με τ᾿ άγριο μάτι,
θα σού ξανάρθω σιγά στο κρεβάτι
και θα γλυστρήσω κοντά σου αχνός,
σαν τα φαντάσματα της νυκτός.

Ξανά θα σού δώσω μελαχροινή μου
σαν το φεγγάρι ψυχρό το φιλί μου
και χάδια τέτοια σαν του φιδιού
που σέρνεται πλάι σε τάφο νεκρού.

Και μόλις φέξει η αυγή πελιδνή
τη θέση μου θα ῾βρεις εκεί αδειανή
και κρύα ως που να ῾ρθει πάλι το βράδυ.

Όπως οι άλλοι μ᾿ αγκαλιές και χάδι...
στη νιότη σου και στη ζωή σου εδώ
θα βασιλέψω με τη φρίκη εγώ.

C. Baudelaire