Συνομιλία με ένα φοροεισπράκτορα περί ποιήσεως

«Αρχίζεις να σπρώχνεις μια λέξη στο στίχο
Κ’ η λέξη δε μπαίνει./ Επιμένεις και σπάει.
Η ποίηση- είναι ένα ταξίδι/ σ’ άγνωστη χώρα.
Η ποίηση είναι ταυτόσημη/ με την παραγωγή ραδίου.
Για μια και μόνο λέξη/ λιώνεις χιλιάδες τόνους
Γλωσσικό μετάλλευμα
Όσο πάει αγαπώ λιγότερο/όσο πάει λιγότερο τολμώ
η πιο φυσική απόσβεση
είναι, η απόσβεση του νου και της καρδιάς.
Όταν ο ήλιος θα ανατείλει/σαν καλοθρεμμένος κάπρος
Σ’ ένα μέλλον δίχως αναπήρους και ζητιάνους
εγώ θα έχω πεθάνει στην ψάθα
μαζί με άλλους δυο τρεις του συναφιού μου.
Συντάξτε από τώρα/τον μεταθανάτιο ισολογισμό μου!
Το βεβαιώνω και ξέρω πως δεν πέφτω έξω:
απ’ όλους αυτούς/ τους σημερινούς καταφερτζήδες
αυτούς που γλείφουνε πλένε στα λεφτά
μονάχα εγώ θα μείνω βουτηγμένος μες στα χρέη.

Ο ποιητής/ μένει πάντοτε χρεώστης
απέναντι στον κόσμο.
Πληρώνει πάντα τόκους και υπερημερίες
για τον πόνο των ανθρώπων.
Μένω χρεώστης
απέναντι στη φωτοχυσία του Μπρόντγουέυ
απέναντι σε σας, σύννεφα της Βαγδάτης
απέναντι στον κόκκινο στρατό, στις βυσσινιές της Ιαπωνίας
που δεν πρόφτασα ως τώρα να τις τραγουδήσω.»

V. Mayakovsky