Ανάθεμα την πρωτ᾿ αρχή,
που μ᾿ είπαν να πιστέψω,
πως δεν μου σώζετ᾿ η ψυχή,
σαν δεν καλογερέψω!
Απ᾿ την ζωής την Πασχαλιά
μ᾿ έκαμαν να ξεπέσω·
ν᾿ αφήσω μακριά μαλλιά
και ράσο να φορέσω.
Να ζω με το ξερό ψωμί,
με το νερό μονάχα·
για να παιδέψω το κορμί,
και για ν᾿ αγιάσω τάχα!…
Καλόγεροι, σας προσκυνώ,
και σας φιλώ τα χέρια.
Και σας πετώ τον ουρανό
και τα χρυσά τ᾿ αστέρια.
Πετώ τον σκούφο στο κελί,
το ράσο στο ντουλάπι·
τον νού μου – μόνο στο φιλί
και μόνο στην αγάπη.
Θωρώ πουλάκια στην αυλή,
που παίζουν ταίρι ταίρι,
και λέγω: νάμουνα πουλί!
Να ήμουν περιστέρι!
Θωρώ κοπέλες που περνούν
να παν στο περιβόλι
κι αυτού που κοντοπροσκυνούν–
με παίρνουν οι Διαβόλοι!...
Γ. Βιζυηνός
