Εις την μυστηριώδην

Σε ονειρεύτηκα τόσο που χάνεις την πραγματικότητά σου.
Προφταίνω ακόμη άραγε να αγγίξω τάχα τούτο το ζωντανό σώμα
και να φιλήσω σε τούτο το στόμα πάνω τη γένεση
της φωνής που λατρεύω;

Σε ονειρεύτηκα τόσο που τα χέρια μου συνήθισαν
σφιχταγκαλιάζοντας τη σκιά σου
να σταυρώνονται πάνω στο στήθος μου και δεν θα διπλώνονταν
γύρω από το περίγραμμα του σώματός σου, μάλλον.

Καί που μπροστά στην πραγματική εμφάνιση
αυτού που μου στοιχειώνει τα σωθικά
και με κυβερνά μέρες και χρόνια
θα γινόμουνα ίσκιος κι εγώ πιθανόν.

Ω αμφιταλαντεύσεις στα συναισθήματα!

Σε ονειρεύτηκα τόσο που δεν προφταίνω πιά
σίγουρα να ξυπνήσω.
Όρθιος κοιμάμαι, το σώμα μου εκτεθειμένο
σε όλα τα φαινόμενα της ζωής
και της αγάπης και συ, η μόνη
που μετρά για μένα σήμερα,
θα μπορούσα άραγε να αγγίξω τουλάχιστον το μέτωπό σου
και τα χείλια σου σαν τα πρώτα τυχόντα χείλη
και το πρώτο τυχόν μέτωπο.

Σε ονειρεύτηκα τόσο, περπάτησα τόσο, μίλησα,
ξάπλωσα τόσο με το φάντασμά σου
που δεν μου απομένει ίσως πιά,
κι όμως, παρά να ῾μαι κι εγώ φάντασμα
ανάμεσα στα φαντάσματα και πιότερο ίσκιος
εκατό φορές και από τον ίσκιο που περιδιαβαίνει
και θα περιδιαβαίνει ευδιάθετα
πάνω από το ηλιακό καντράν της ζωής σου.

R. Desnos