Σε ξένη χώρα γυριστής καλέστηκα σε γάμο,
η νύφη είταν πεντάμορφη και μάγος ο γαμπρός,
και καβαλλάρης βρέθηκα κ᾿ έτρεχα να προκάμω·
δεν είχε ο δρόμος τελειωμό, κι όλο τραβούσα εμπρός.
Καί η ξένη χώρα είν᾿ όραμα, κ᾿ είναι καπνός το άτι,
και ο γάμος αγγελόσκιασμα, και –ω ξύπνημα σκληρό–
πάντα είμ᾿ εγώ ο παράλυτος και ρέβω στο κρεββάτι.
Ήχοι παλιοί και γνώριμοι, μονάχα εσάς κρατώ.
Καί σας κρατώ καθώς κρατεί το αξέχαστο παιγνίδι
από τη θέρμη λυώνοντας και λάμποντας μαζί
από νιοφύτρωτα λευκά φτεράκια για ταξίδι,
το βαριαρρωστημένο, το χαδιάρικο παιδί.
Εγώ, τ᾿ αδέξιο, τ᾿ άβουλο παιδί τ᾿ ονειροπλάνο.
Ήχοι παλιοί και γνώριμοι, στ᾿ αφράτα σας φτερά
πάρτε μ᾿ εσείς και φέρτε με να γιάνω η να πεθάνω
στον ίσκιο του λευκού σπιτιού μέσα σε μια αγκαλιά.
Κ. Παλαμάς
