Τα πάντα για τον Θεό μιλούν: των άστρων η φανέρωση μιλάει·
και της σελήνης·… μιλάει τση ανεμοζάλης το μουγκρίδι, που απηχάει
βουητά νερών και θαλασσώνε.
Πώς διαιωνίζει του ήλιου ο τροχός το φως του κόσμου!
Ονείρων λάμψες φέγγουσι χρωματιστές
στα χάη διηγώντας δόξαν Θεού, κι ανθρώπων δεν νογάει το άλλως λάλο αχείλι τως πώς διακονεί
να ομολογήσει. Δρόμο ο γήλιος κάθε ημέρα
χαράζει και στον κάμπο κάμει όλον δήλο
το πρότυπο της αιώνιας του Ιδέας. Πέρα
η κτίσις πάσα αινεί τον Πλάστη· δάσα, κτήνη,
ο σάπφειρος των θόλων, του χορτιού το φύλλο…
Τ’ ανθρώπου μόνο ο νους αμίλητος θα μείνει;!
Δ. Σολωμός
