Γύρισα στα ξανθά παιδιάτικα λημέρια,
γύρισα στο λευκό της νιότης μονοπάτι,
γύρισα για να ιδώ το θαυμαστό παλάτι,
για με χτισμένο απ’ των Ερώτων τ’ άγια χέρια.
Το μονοπάτι τόπνιξαν οι αρκουδοβάτοι,
και τα λημέρια τάκαψαν τα μεσημέρια,
κι ένας σεισμός τόρριξε κάτου το παλάτι,
και μεσ’ στα ερείπια τώρα και στ’ αποκαΐδια
απομένω παράλυτος, σαύρες και φίδια
μαζί μου αδερφοζούν οι λύπες και τα μίση·
και το παλάτι ένας σεισμός τόχει γκρεμίσει.
Κ. Παλαμάς
