Στους στίχους μου

Εμπρός, πεζοί μου στίχοι, φανήτε τυπωμένοι,
ας σας διαβάζουν όλοι και ας σας τραγουδούν . . .
αλλ' όμως ποιος γνωρίζει τι τύχη σας προσμένει,
τι χέρια θα σας πιάσουν, τι μάτια θα σας 'δούν!

Εις ένα κι' άλλο μέρος με στόμφο θα σας κρίνουν,
εδώ θα σας τρομάζουν, θα σας πετούν εκεί,
τι σχόλια και κρίσεις επάνω σας θα γίνουν,
και τι δεν θα σας ψάλουν καμπόσοι κριτικοί.

Θα τους ακούς να λένε: - Τι ποίησις χυδαία!
τι στίχοι τετριμμένοι! τι πνεύμα χλιαρό!
πού έξαρσις; πού μία πρωτότυπος ιδέα;
τουλάχιστον να είχαν χαρτί γυαλιστερό!

Κι' ίσως για σας κανένας φιλάργυρος φανή,
και καταθυμωμένος την ώρα βλασφημήση,
οπού συνδρομτής σας του ήλθε να γενή,
και μ' όλη την καρδιά του τα φράγκα του θρηνήση.

Ίσως ποτέ κανένας πατέρας αυστηρός,
αν πέσετε 'στα χέρια της κόρης του ντραπή,
κι' ευθύς σας παραδώση 'στας φλόγας του πυρός,
και 'στη σεμνή του κόρη αυτά τα λόγια 'πή:

Και συ τους κακοήθεις διαβάζεις ποιητάς;
ντροπή αυτοί οι στίχοι ν' αρέσουν και 'στης κόραις·
κατάρα 'στων ακάκων ψυχών τους στρεβλωτάς!
διαφθορά εις όλα. . . o tempora! o mores!

Αλλ' αν σας 'δή και δούλος κανένας του Υψίστου,
πολύ φοβούμαι μήπως του φέρετε σπασμούς,
μη 'στην οργή σας στείλη του μαύρου Αντιχρίστου,
κι' από το στόμα βγάλη βαρείς αφορισμούς.

Μα ίσως και κανένας γενναίος πατριώτης
από θυμό αφρίση και σκούξη δυνατά:
Οποίος της πατρίδος ανίερος προδότης
τα όσια του έθνους θαρρεί για χωρατά.

Τι άπατρις, τι κρύα, τι κομπορρήμων Μούσα!
πώς βλέπουν ένα τέτοιον προδότην αναιδή;
δεν ψάλλει τα τσαπράζια, την λεβεντιά του Τούσα,
το παν εξευτελίζει, τα πάντα παρωδεί.

Αυτά θ' ακούτε κι' άλλα, ω στίχοι μου καϋμένοι. . .
θα σας υμνή εκείνος, αυτός θα σας οικτείρη·
ίσως ποτέ η δόξα με άνθη θα σας ραίνη,
μα ίσως και τυλίξουν με σας. . .τουλουμοτύρι.

Γ. Σουρής