Γιατί σιωπούν οι ποιητές...;

Γιατί σιωπούν οι ποιητές
τώρα μες' την αρρώστια
Κάναν τις πέννες κάγκελα
για βίλλες στα προάστεια.

Που πήγαν οι δημιουργοί
που ακούγαν την καρδιά μας.
Μόνο σιωπή και υποταγή
και συναυλίες στα χωριά μας.

Που 'σαι φιλόσοφε εσύ, που 'σαι πνευματικέ μου,
δώσε μου κάτι να πιαστώ, έλα λοιπόν αητέ μου.
Τώρα σε χρειάζομαι, τώρα στον πυρετό μου,
τι να σε κάνω στη γιορτή, έχω τους φίλους μου καλέ μου.
Πες κάτι ν' ακουστείς της νόησης θηρίο,
να νοιώσω πως το είπα εγώ, να πω είμαστε δυο.
Το ξέρω πως εγκυμονείς τ' αριστουργήματα σου,
μα γέννα επιτέλους μάτια μου να δούμε τα παιδιά σου.

Τώρα ζωγράφοι ανάπηροι
κοιτούν τους άσπρους τοίχους.
Ξεπλύναν τα πινέλα τους,
δεν βάφουν την οργή τους.

Μόνο κάτι ευαίσθητα
και ασήμαντα ανθρωπάκια,
σκαλίζουν πάνω στο χαρτί
μικρά, πικρά στιχάκια.

Κάποτε ορκιζόσουνα στο πνεύμα και στο ήθος,
γιατί γλυκέ μου χάθηκες και κρύβεσαι στο πλήθος.
Μεγάλα λόγια επανάστασης, μα πάντα με ηχεία.
Κατέβα απ' τη σκηνή αγάπη μου, μου όρμηξαν θηρία.
Δεν κάνατε μνημόσυνο για τα ιδανικά σας,
τα κρύψατε κάτω απ' το χαλί μαζί με τα λεφτά σας.
Αντίο ανήμποροι σοφοί, αντίο τρελοί φανφάρες,
αντίο μικροί, πικροί μου ποιητές, απένταροι Τιτάνες.

Π. Νικολός