Τραγωδία του σκότους (έξι)

Τα μαύρα κρέπια ως τα μαλλιά μου
της νύχτας έχουνε σιμώσει
κι είμαι μονάχος· η σκιά μου
κάπου απ’ το φόβο έχει τρυπώσει.

Σαν κλεφτοφάναρο απ’ τα βάθια
θαμπά η σελήνη ξάφνου ανάφτει
και μοναχά άστρα είναι τα μάτια
μιας μαύρης γάτας πα στο φράχτη.

Κι ενώ η ιδέα του θανάτου
κόβει το νου μου σαν λουλούδι,
σιμώνω σ’ ένα τζάμι κάτου
κι ακούω γλυκύτατο τραγούδι…

Τα μάτια κλειώ, δεν ανασαίνω
κι είμαι δεμένος από παντού
και λίγο λίγο αργοπεθαίνω
το θάνατο του ποιητού!

Κ. Βάρναλης