Μετά θάνατον ζωή

Θα τρώω κόκαλα χωρίς ψωμί
ακούνητος με λιωμένο χρόνο
αφουγκράζώντας την κόλαση
πού με περιβάλλει
θα νιώθω ζέστη τόσο ψυχρή
σα πυρακρωμένη παγοκολώνα
ξεκούμπωτος με θηλιά στο λαιμό
θα παραμιλώ σιοπώντας
με αδειανό το χέρι
θα μουντζώνω τον εαυτό μου
για τα λάθη του παρελθόντος
στο χάος της αβύσσου
δε θα θέλω να φέξει
να νιώθω πόνο ανοιχτό
με βουρκωμένα μάτια
χωρίς οργασμό γρήγορα θα τελειώνω
τον αβάσταχτο βόμβο της σιωπής
αναίσθητος ο θάνατος αίμα δε θα βγάλει
και στο γυρισμό του πόνου
μόνος μέσα στην ατυχία μου.

Λ. Ζουλούμης