Σ’ ένα Βοεμό

Μαύρη ύπαρξη, πού σέρνεις
το κορμί το ξεσκισμένο
που ο Άδης μαυρισμένο
το  χει πριν το καταπιεί;

Μες στ’ αστραφτερά σου μάτια
ποιά μεγάλη ιδέα κρύβεις,
νικημένε, που δε σκύβεις
στη νικήτριά σου γη;

Στ’ άταχτα μαλλιά που πέφτουν
σαν ζωντανεμένα φίδια,
στα συννεφιασμένα φρύδια
ποιός βορέας κατοικεί;

Ω προφήτη! Στο βιολί σου
το λερό και παλιωμένο
ποιού Θεού χέρι απλωμένο
παναρμόνια τραγουδεί;

Στο αιματοκυλισμένο
το περπάτημα, που χύνεις
ό,τι μέγα εντός σου κλείνεις
ό,τι φύσημα ουρανού,

η ζωή, η ναρκωμένη
στο τραγούδι σου το πλάνο,
σου στοιβάζει αποπάνω
άλλο σκότος μες στο νου!

Κ. Βάρναλης