Μη μας ρωτάς τη λέξη που από παντού κυκλώνει
τον άμορφό μας νου, γραμμένη με φωτιάς ψηφία,
τη φανερή και λάμπουσα σαν ζαφορά, τη μία
εκείνη λέξη τη θαμμένη στων αγρών τη σκόνη.
Αχ, ο άνθρωπος που πάει και που σίγουρος βαδίζει,
των άλλων φίλος και του εαυτού του, ας διασπείρει
τον ίσκιο του και ας μην τον νοιάζει καν αν το λιοπύρι
σε μια ξασβεστωμένη μάντρα τον απεικονίζει.
Μη μας ζητάς τη συνταγή του κόσμου να σου πούμε:
πώς τον ανοίγουν συλλαβές στρεβλές, ξερά κλαράκια.
Προσώρας μόνο θα σου πούμε (δίχως νά ’ν’ πανάκεια)
εκείνο που δεν είμαστε, που δεν επιθυμούμε.
E. Montale
